Co potrafi moje roczne dziecko

Roczek minął nawet nie wiadomo kiedy. Czas zdać relację, czego moja mała Dusia nauczyła się i co potrafi. Jak zwykle przy takim zestawieniu proszę wszystkich czytających o to, aby nie porównywali osiągnięć Dusi ze swoimi dziećmi.

Dobrze przecież wiemy, że każde dziecko “leci” własnym tempem, więc jeśli okaże się zaraz, że Twoje dziecko czegoś jeszcze nie umie, nie przejmuj się. Za chwilę może rozwojowo eksplodować i przegoni rówieśników :). Moja Mysz pewnie też wszystkiego, co powinna nie pojęła, więc luzik.

Przede wszystkim gołym okiem widać, że z nieporadnego maluszka Mysza zmieniła się w małą panienkę. Tak naprawdę doszło to do mnie dopiero, kiedy zobaczyłem ją w kreacji urodzinowej. Ada zwraca na siebie uwagę głośnym krzykiem lub piskiem. Większość czasu Dusia spędza na stojaka. Już ładnie sama chodzi i o raczkowaniu raczej zapomniała. Jest bardzo ciekawa otaczającego ją świata. Dlatego trzeba na nią uważać, bo lubi wkładać śnupkę we wszystkie zakamarki domu. Między innymi wspina się na paluszkach, żeby podejrzeć, co znajduje się na stole. Nie trzeba dodawać, że z przyjemnością ściągnęłaby wszystko z blatu. Nie inaczej jest z naszymi ubraniami, kocami, itp.

Ada jest bardzo silna. Potrafi złapać i unieść ciężkie pudło z drewnianymi klockami. Na jej siłę zwróciła ostatnio swoją uwagę pielęgniarka, nie mogąc utrzymać małej rączki przy pobieraniu krwi. Mysza coraz więcej mówi. Na razie w swoim języku, ale to trajkotanie zaczyna być coraz bardziej przez nas zauważalne. Mówi nie tylko, gdy przebywa z nami, ale także, gdy bawi się sama. W ogóle stała się bardziej towarzyska i radosna. Jej ulubionym zajęciem stało się zaczepianie ojca. Od niedawna zaczęła się przytulać. Wygląda, jakby próbowała stracony czas nadrobić, bo przytula się do wszystkich i wszystkiego: rodzice, babcie, ciocie, wujkowie, zwierzaki, maskotki, poduszki czy rowerek, nie ma to dla niej większego znaczenia. Jest maminą przylepą. Kiedy ta ginie jej z oczy, natychmiast Ada rusza na poszukiwania. Nie chce zostawać pod opieką babci a i czasami z tatą jest problem. Ze snem nic się nie zmieniło. Swojego łóżeczka nie cierpi a przy zasypianiu niezbędnym elementem jest mama. Bez niej nie ma co nawet próbować kłaść małej. Ponieważ śpi na łóżku, musimy bardzo uważać, aby po przebudzeniu z niego nie spadła. Gdy otwiera oczka pierwszym odruchem jest szukanie mamy. Z reguły przesypia całą noc od dziewiątej wieczorem do ósmej rano. Zdarza się czasami, że Mysza wierci się w nocy. Najczęściej spowodowane jest to mokrą pieluchą. W dzień kładzie się na 1,5 godziny. Czasami zdarza się, że położy się drugi raz, lecz tym razem sen nie trwa dłużej niż około 40 minut.

Ada umie pokazywać, co chce, wskazując paluszkami i wydając przy tym gromkie: “Yyyyy”. Jeśli tego nie dostanie potrafi wyrazić swoje niezadowolenie. Potrafi też sama zająć się zabawą. Umie także bawić się z innymi dziećmi, nie będąc przy tym zbyt zaborczą. Do tej pory jej zabawa klockami polegała na rozbieraniu budowli. Od jakiegoś czasu, na razie z mizernym skutkiem, próbuję klocki składać. Potrafi wziąć w jedną rączkę parę przedmiotów. Tak naprawdę jej ulubioną zabawą jest wyjmowanie z pudełek, wkładanie i przenoszenie wszystkich zabawek. Choć trzeba przyznać, że z równym upodobaniem zrzuca wszystko na ziemię i czeka, aż ktoś zrzucone rzeczy jej poda.

Wydaje się, że Mysza dużo rozumie. Wykonuje proste polecenia, np. poda przedmiot lub wskaże, gdzie on jest. Rozumie, kiedy mówię, że czegoś nie wolno. Czasami pokornie się do polecenia stosuje, czasami jednak z wielkim uśmiechem na twarzy broi dalej. Potrafi pokazać, gdzie osoba, bądź lalka ma oko, buzię, nos czy ucho. Umie robić kosi-kosi. W robieniu pa-pa jest nadal oporna.

Z wielkim impetem ruszyły się ząbki. Na razie widocznych w różnym stopniu wychodzenia jest osiem. Z tego powodu Ada bierze wszystko, co popadnie do buzi, ale za to nie ślini się. Jeśli chodzi o jedzenie, to po przebudzeniu Mysza ma serwowane 160ml mleczka (bo więcej nie wypije). Przed południem raczona jest owocami. Czasami zagęszczamy je kaszką owsianą, razową lub orkiszową. Dostaje także wędlinkę i kawałek chlebka (staramy się, aby takie rzeczy jadła sama, robiąc przy tym wokół siebie niezły bajzel). Obiad to z reguły zupka z mięskiem. Ze słoiczka lub ugotowana uprzednio przez mamę. Siedemnasta – osiemnasta to pora na kaszkę najczęściej ryżową. Na podwieczorek dostaje też jajko lub kisiel. Dzień kończymy solidną dawką mleczka. Do tego menu trzeba dodać podżeranie ziemniaczków, kiedy rodzice jedzą obiad. Wiemy dobrze, że kiedy my zaczynamy jeść, Mysza będzie chciała coś wyszarpnąć dla siebie, dlatego staramy się jeść wspólnie z Adą, sadzając ją w foteliku. W ciągu dnia Ada dostaje też paluszki, jabłko, chrupki czy marchewkę do ręki. Pije soki, herbatkę, mamusiny kompocik lub wodę.