Nowy rozdział czas zacząć

Chwile podniosłej, świątecznej atmosfery już za nami. Wszystko, co miłe szybko się skończyło. Stanowczo za szybko, ale cóż począć.Za mną szalony rok. Rok spełnionych marzeń. Rok, w którym na świecie pojawiła się moja córeczka. Jeśli ktoś półtora roku temu powiedziałby, że przyjdzie mi poznać smak posiadania i opiekowania się małą istotką, uznałbym to za wielce niestosowny żart. A dziś? Dziś nie potrafię sobie wyobrazić życia bez Aduni. To świetne uczucie. Uczucie, które pozwala mi z radością budzić się codziennie. Uczucie, które powoduje, że jeszcze szybciej biegnę po pracy do domu.

Adunia pierwszy raz sama wybrała się na spacer, stawiając przy tym aż dziesięć kroków, z czego rodzicę promienieją z dumy :).

Pamiętam, jak kiedyś, mając świadomość, że na polu posiadania dzieci mam pozamiatane, wyobrażałem sobie, jak cudowną chwilą musi być moment powrotu do domu, w którym do przedpokoju wbiega mały pędrak krzycząc: tata! Miśka, co prawda jeszcze nie mówi, ale zawsze, kiedy wracam, wita mnie w progu. Kocham ten moment. Zresztą nie tylko ten. Jest ich wiele. Jednym z najfajniejszych jest także ten, w którym biorę Miśkę na ręce a ona wkręca się w moją szyję, szukając najbardziej wygodnej pozycji dla swojej maleńkiej główki. No i oczywiście jej uśmiech, którym nas codziennie obdarowuje.

Niezapomniane święta

Te święta były dla naszej rodziny wyjątkowe. Po raz pierwszy nasza córeczka zasiadła z nami do wigilijnego stołu. Zanim jednak to się stało, były życzenia. To magiczna chwila. Chwila, w której przemknęło przez moją głowę wiele myśli. Zdałem sobie sprawę z tego, jakie do tej pory były nasze święta. Sztampowe, smutne, nijakie.

Adusia ze swoją nową, rozśpiewaną koleżanką.

W tym roku było zupełnie inaczej. Chwilę, w której biorę Duszka na ręce, pierwszy raz życzę jej wszystkiego, co najlepsze, ściskam i łamię się opłatkiem, zapamiętam na zawsze. Z tym łamaniem było najprościej. Ponieważ Ada pochłania wszystko, wystarczyło tylko podsunąć jej opłatek :). Z tego wszystkiego nie zauważyłem nawet, jak żona, ściskając Adę, roni łezkę. To był moment prawdziwych wzruszeń.

Troszkę przykrości

Prócz tych wspaniałych chwil okres świąteczno-noworoczny obfitował także w mniej sympatyczne momenty. Tuż przed świętami ja złapałem przeziębienie. W święta Miśka miała wysoką temperaturę. Początkowo sądziliśmy, że to efekt ząbkowania. Ucieszyliśmy się, kiedy wysoka temperatura ustąpiła. Jednak następnego dnia pojawiła się chrypa i Ada przestała mówić. Strasznie było na jej męczarnie patrzeć. Na patrzeniu oczywiście się nie skończyło. Mieliśmy trochę bieganiny po lekarzach. Na szczęście wszystko ustąpiło i obeszło się nawet bez kaszlu i kataru, czego obawiałem się najbardziej. A żeby tego było mało, po nas zachorowała żona i ją rozłożyło najbardziej.

Przed nami nowy rok
Nowe wyzwania, nowe przyjemności, nowe obserwacje i obowiązki. Ada codziennie czymś nas zaskakuje, więc nudzić się nie będziemy. Nie dalej jak wczoraj pobiła swój rekord. Sama przeszła około dwóch metrów, stawiając przy tym dziesięć kroków. Super było te zmaganie obserwować. W ogóle wczoraj naszło ją na chodzenie. Próbowała robić to przy każdej nadarzającej się okazji. Coś czuję, że dopiero teraz trzeba będzie ją pilnować. Ale wczorajszy dzień zapamiętam nie tylko z powodu jej spacerów. Uwaga, uwaga!  Właśnie wczoraj Ada pierwszy raz powiedziała słowo: tata, powtarzając je parokrotnie w ciągu dnia. Ucieszyłem się z tego, jak dziecko i wiem dobrze, że dużo w tym zasługi żony.
Pierwsze wspólne święta i przywitanie nowego roku za nami. Czas na pierwsze urodziny Miśki, które już niebawem. Powoli zaczynamy się do nich przygotowywać, ale o tym opowiem kiedy indziej. Wszystkiego, co najlepsze dla Was wszystkich w nowym roku.

Źródło zdjęcia do grafiki: internet.