Moje zapachy i smaki

Z czym kojarzy mi się dzieciństwo? Z miłymi chwilami. Z miłością bliskich. Z pierwszymi, małymi sukcesami. Ale chyba najbardziej ze smakami i zapachami.

Za nami chwile zadumy. Chwile wspomnień o tych, których już między nami nie ma. Był to także wspaniały czas na rodzinne spotkania, na które na co dzień nie ma czasu. Przy jednym z takich spotkań znów dopadła mnie nostalgia. Mam tak, jak pewnie większość z Was, że natykam się czasami na zapachy i smaki, które jak żywo przypominają mi moje młodzieńcze, beztroskie lata. Tak było i tym razem. Otóż na stole znalazł się między innymi placek drożdżowy. Muszę się przyznać, że wolę piernikowate, ale tym razem coś skłoniło mnie, aby spróbować drożdżaka. I wcale tego nie pożałowałem. Otóż był przepyszny i przypomniał mi smak placków drożdżowych, które robiła moja babcia. A robiła je najsmaczniejsze na świecie całym. Do dziś pamiętam, kiedy ją odwiedzaliśmy, już od drzwi witał nas ich zapach. Pamiętam, że były przechowywane w małej spiżarence (do której nie mogliśmy wchodzić) i później z wielką celebrą wynoszone do gości, gdzie bardzo szybko znikały. I właśnie ten drożdżak skłonił mnie do napisania postu. Pewnie temat oklepany, ale czy nie fajnie powspominać raz jeszcze?

Bajeczne zapachy dzieciństwa

Wspominając babcię nie sposób pominąć zapachu drzew owocowych w jej sadzie. A było ich tam mnóstwo: jabłonie, grusze, śliwy, wiśnie czyli wszystko to, co potrzebne młodemu człowiekowi do przeżycia. Pamiętam, że trzeba było uważać, aby nie deptać grządek, ponieważ można byłoby się wtedy nieźle narazić dziadkowi. W sadzie spędzaliśmy sporo czasu, bawiąc się między innymi w starej, drewnianej, słabo wietrzonej altance, w której oprócz specyficznego zapachu widać było unoszący się kurz. Wszystko to miało swój niepowtarzalny nastrój.

Pierwszym i zarazem najstarszym zapachem, który pamiętam z mojego dzieciństwa, jest zapach suszonych ziół w małym mieszkanku mojej przybranej babci.

Z dziadkiem kojarzy mi się jeszcze jeden smak. Kiedyś, będąc małym brzdącem, dziadek wziął mnie na przejażdżkę autem. Był to fiat 125p a ja czułem się wyróżniony, ponieważ posadził mnie na przednim siedzeniu. Już nie pamiętam, gdzie jechaliśmy, ale po drodze zatrzymał się i kupił mi oranżadę. Taką prawdziwą, czerwoniutką w butelce z korkiem. Miałem wypić ją w domu, ale gdy dojechaliśmy i dziadek wyszedł załatwić swoje sprawy nie wytrzymałem. Otworzyłem ją ostrożnie, aby nie ufajdać samochodu i delektowałem się jej smakiem. Tylko ja, ona i dźwięki Lata z Radiem.

Niezapomniane szkolne czasy

Oranżada ta w butelce z korkiem była najlepsza, choć w pamięci mam jeszcze jedną, dla której świadomie łamałem prawo. Będąc chyba w czwartej klasie szkoły podstawowej z utęsknieniem czekaliśmy na dzwonek oznajmiający przerwę. Gdy tylko zabrzmiał, choć było to zakazane, przeskakiwaliśmy ogrodzenie i biegliśmy do sklepu, znajdującego się obok szkoły. Tam po wcześniejszej tzw. zrzucie kupowaliśmy oranżadę w proszku, którą jedliśmy z dłoni. Nie ważne było wtedy, że wszystko czego dotykaliśmy było uklejone a nasze ręce miały czerwony albo pomarańczowy kolor.
Ze szkolnych szalonych czasów pamiętam jeszcze zapach pierwszego nowego piórnika, w którym znajdował się długopis, ołówek, linijka, temperówka, gumka i podstawowe kolory kredek. Zapach pierwszej sali lekcyjnej z dużymi zielonymi ławkami, które miały wyfrezowane miejsca na pióra. Smak nieodłącznego gadżetu ucznia, czyli balonówki Donald z ukrytymi w niej historyjkami. Do dziś pamiętam też zapach mojego pierwszego pamiętnika, z kartkami tak śliskimi, że nie dało się po nich pisać.

Worek pełen zapachów

Zapachów i smaków z mojego dzieciństwa jest moc. Im dłużej o nich myślę, tym więcej sobie przypominam. Mógłbym ten wpis rozbić na dwa czy nawet trzy posty. Pewnie znalazło by się w nich miejsce na zapach suszonych ziół w mieszkaniu mojej przybranej babci – sąsiadki, która opiekowała się mną, gdy byłem jeszcze bardzo, bardzo mały. Ten zapach jest chyba najstarszym, który pamiętam. Zapach starych koralików i innych ozdób, które mama trzymała w skórzanej, małej, czerwonej walizeczce. Mam dziś wrażenie, że jedyną osobą, która wtedy do niej zaglądała, była mała ciekawska sroczka, czyli ja. Zapach szpinaku gotowanego w przedszkolu, do którego chadzałem. Wyczuwałem go już przy wejściu, skrupulatnie obmyślając historię, która pozwoliłaby mi go nie zjeść. Zapach choinki wyciąganej raz do roku z komórki czy zapach pierzyny ubranej w pościel praną we Frani. Z taką pościelą szło się później do magla, gdzie własnoręcznie się ją prasowało. Taki właśnie zapach miały moje zimowe wieczory.
Zastanawiam się też, z jakimi smakami i zapachami będzie się kojarzyć dzieciństwo mojej córce. Mam nadzieję, że będzie ich mnóstwo i wszystkie będą ją kiedyś przenosiły w magię radosnych, beztroskich i niezapomnianych lat.

Zapraszam Was także do powspominania. Jeśli pamiętacie zapachy i smaki bliskie Waszemu sercu, podzielcie się proszę nimi w komentarzach.

Prawa autorskie do zdjęcia: Paulina Sobaniec